Dinsdag 12 April naar Cabo de Sao Vincente

Vandaag gaan we naar Cabo de São Vicente, of Kaap Sint-Vincent, het meest zuidwestelijke punt van Europa. Deze plek wordt ook wel het einde van de wereld genoemd. De enige bebouwing in de wijde omgeving is de iconische vuurtoren op het puntje van de kaap. Deze vuurtoren is gebouwd in 1846, op de ruïnes van een oud klooster. Op de parkeerplaats bij Cabo de São Vicente vind je naast een aantal souvenirkraampjes ook een bijzonder eetkraampje. Bij Letzte Bratwurst vor Amerika kun je de laatste braadworst voor Amerika eten. Dat hebben we maar overgeslagen😉

Een rit van bijna 2 uur, het is 100 km. Dat zal dan ook meteen de langste autorit deze vakantie zijn. We gaan niet over de tolweg maar rijden binnendoor, langs / door dorpjes. Ruud wordt wel een beetje flauw van alle rotondes, dat dan weer wel. Als we in de buurt van Albufeira komen merk je meteen dat het een stuk toeristischer is. Grote waterpretparken, veel winkels. Hoe verder we naar het westen rijden hoe rustiger het wordt.

Bij de vuurtoren zijn we niet alleen, maar het valt met de drukte nog wel mee. Eerst maar eens koffie en dan rondkijken. Het is hier prachtig!

Volgende stop is het fort bij Sagres, met vlak bij het Tonel strand, hemel op aard voor surfers, snorkelaars of andere beoefenaars van watersporten. De surfers liggen te wachten op de ultieme golf. We eten ons broodje op een rots bovenop de klif met uitzicht op de surfers. Wat een heerlijke plek om te lunchen.

Helaas begint het toch weer te regenen, we rijden naar het strand en gaan in een tentje een kopje koffie drinken. Dit is het strand wat we net van bovenaf hebben bekeken, leuk om de surfers zo bezig te zien. Het staat vol met oude campers en busjes, het is een echte surfscene hier. Helaas gaat het steeds harder regenen, we gaan toch maar weer op pad richting " huis" .

Langs de kust had ik nog wat mooie uitzichtpunten gevonden en we hebben geluk. Net als we in de buurt van Lagoa komen is het droog. Hier richting de kust naar de Algar Seco. Dit is een prachtig surrealistisch maandlandschap bestaande uit verschillende geërodeerde rotsmassa’s. Allemaal ontstaan door het water.

Er zitten veel gaten in de rotsen en het absolute hoogtepunt is de Boneca, een twee ramige doorkijk in de rotsen over de Atlantische Oceaan

Langs de kust loopt een houten vlonderpad

Dit is echt zo'n plek waar je wat over leest en wat dan de verwachtingen ver overtreft. Wat een mazzel dat het op het goede moment weer droog was.

Onderweg nog wat boodschappen en tegen 18.00 uur zijn we weer terug. Na het eten  nog een wandeling langs het strand en dan is het mooi voor vandaag. Het was een lekkere dag, veel in de auto gezeten, maar onderweg ook genoeg gezien. Het was absoluut de moeite waard. En toch nog ruim 10 km gelopen.